„Modlitwa za zmarłych to rzecz święta i zbawienna.” (por. 2Mch 12,43-45) Liturgia pogrzebu ma ścisły związek z przeżyciami wiernych. Jej celem jest nie tylko modlitwa za zmarłego, lecz także obudzenie wiary i nadziei członków jego rodziny i uczestników pogrzebu.
Pogrzeb chrześcijański nie udziela zmarłemu ani sakramentu ani sakramentaliów. Zmarły znajduje się już poza porządkiem ekonomii sakramentalnej. Pogrzeb jest jednak obrzędem liturgicznym Kościoła. Posługa Kościoła powinna jasno wyrażać rzeczywistą łączność ze zmarłym, a także ożywiać uczestnictwo zgromadzonej wspólnoty w obrzędach i głosić jej życie wieczne.
„Rodzina powinna dołożyć wszelkich starań o to, aby chory pojednał się z Bogiem przed śmiercią - nie odkładać przyjęcia sakramentu chorych na ostatnią chwilę, bo jest to sakrament dla żyjących, który umacnia w cierpieniu i toruje drogę do nieba”.
W sprawie pogrzebu kierujemy się do Kancelarii Parafialnej, by powiadomić duszpasterzy. Należy przedłożyć następujące dokumenty:
– akt zgonu z Urzędu Stanu Cywilnego
– zaświadczenie o udzieleniu sakramentu chorych i wiatyku (Komunii świętej), jeśli zgon nastąpił poza parafią lub w szpitalu (wystawia je kapelan szpitala).
Jeżeli z jakiegoś ważnego powodu pogrzeb parafianina odbędzie się poza naszą parafią, rodzina zmarłego powinna zwrócić się z prośbą do kancelarii parafialnej o pisemną zgodę – pozwolenie na pogrzeb w innej parafii. Podobnie, gdy ktoś z poza naszej parafii prosi o ostatnia posługę w naszej parafii prosimy o przedstawienie pisemnej zgody Księdza Proboszcza z parafii, w której zmarły mieszkał.
„Najlepszym darem dla zmarłego ze strony jego najbliższej rodziny jest pełne uczestnictwo we Mszy św. z przyjęciem Komunii świętej”.
„Godny pochwały jest piękny zwyczaj zamawiania Mszy św. za osobę zmarłą zamiast kwiatów czy wieńców pogrzebowych. Dzięki naszej modlitwie nasi bliscy zmarli dostępują radości nieba”.
Katechizm Kościoła Katolickiego uczy nas, że: „w śmierci, będącej rozdzieleniem duszy i ciała, ciało człowieka ulega zniszczeniu, podczas gdy jego dusza idzie na spotkanie z Bogiem”. Oznacza to, że śmierć nie jest absolutnym końcem ludzkiego życia. Może być traktowana najwyżej jako kres jednego z jego etapów, na podobieństwo narodzin człowieka, będących zakończeniem życia płodowego, a zarazem – początkiem istnienia poza łonem matki. Raz zaistniałe życie człowieka nigdy nie zostanie unicestwione, chociaż podlega różnym przemianom.
Jest o tym mocno przekonany Kościół, który modli się: „albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy, i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie” (Prefacja o zmarłych). Z tak silną wiarą winniśmy przeżywać każdy chrześcijański pogrzeb, osoby nam bliskiej czy znanej.
Warto przeczytać:
List Episkopatu Polski o obrzędach pogrzebu w przypadku kremacji.
Instrukcja liturgiczno-duszpasterska o pogrzebie i modlitwach za zmarłych.
Kodeks Prawa Kanonicznego o pogrzebie kościelnym (1176-1185 KPK).
